To Rome with Love

9.         Vijf keer naar het filmhuis (4/5).

Het was vandaag een beetje een druilerige herfstdag. Zo één waarop je het liefst met je bankkleedje en een grote pot thee en chocolade onderuit gezakt een filmpje kijkt.
Meh.. toch geen zin in. Lekker naar buiten! Want ik had wat te vieren met een vriendin, dus gingen we op stap.
In het kader van mijn 101 doelen wilde ik eerst voorstellen om een lange fietstocht te maken (21. Vijf keer fietstochtjes in de buurt maken naar plekken die ik nog niet ken) maar zoals al eerder gemeld; die druilerige dag he...

Dus besloten we om naar het filmhuis te gaan! En wat een goede beslissing was dat.
To Rome with Love is een verrassende en hilarische film die ondanks dat het geen Hollywood blockbuster is, toch ook wel erg lekker weg keek. Van tevoren had ik eigenlijk geen idee waar hij over zou gaan, maar de titel sprak me wel aan en de cast beloofde ook wat (Salma Hayek, Alec Baldwin, Jesse Eisenberg, Ellen Page).

De eerste beelden waren al super! Meteen die herkenning van de mooie straten, de oude architectuur, dat snelle romantische taaltje, heerlijk! Ik ben al eens in Rome geweest en ik moet zeggen; deze stad heeft bij mij een gedeelde plaats op 1 met Parijs. Beiden compleet anders, maar ik kan niet kiezen welke stad mij meer bevalt. Het bezoek aan Rome is trouwens ook aan een doel gekoppeld (17. Citytrips naar Rome, Stockholm en Londen maken (1/3)) maar daar vertel ik weer een andere keer over.

Tijdens de film volg je 4 verhaallijnen, waarbij de liefde (surprise!) steeds een terugkerend thema is. Verrassend genoeg kruisen de verhaallijnen zich bijna niet, behalve wanneer Alec Baldwin als 'het geweten' optreedt van een jongen die verliefd wordt op de beste vriendin van zijn meisje. Ik weet het, het klinkt cheasy, maar dat is deze film absoluut niet! Wat dat betreft is dit verhaal terecht vertoond in het filmhuis, want het is geen standaard film. Hoe kan het ook anders, met Woody Allen als regisseur, die daarnaast uiteraard ook zelf een prachtige rol vervult. Wat het zo hilarisch maakt is dat verschillende gangbare en normale dingen in het leven op de hak genomen worden. Zo zie je hoe een doodgewone arbeider van het ene op het andere moment beroemd wordt en hij in een talkshow gevraagd wordt welk beleg hij 's ochtends op zijn brood eet. Ook ontdekt Woody Allen (een gepensioneerd opera dirigent) een man die alleen in de douche een perfecte stem heeft en hem daarom op het toneel al douchend laat optreden.

Wat heeft dit allemaal met liefde te maken, zul je zeggen? Ik denk dat het bij deze film vooral kenmerkend is, dat er wordt getoond hoe mensen vanuit vreemd gaan, roem en avonturen altijd weer terugkomen bij liefde als drijfveer van het leven. Want wanneer je liefde voor je gezin, partner of je oude vertrouwde leven voelt, dan zijn die zijdelingse uitstapjes daarvan eigenlijk niet zo belangrijk meer.

Snap je maar niks van mijn filosofische gebrabbel? Ga To Rome with Love dan zelf bekijken, want het is ook gewoon een hele hele grappige film met een satirisch randje.