Black Swan

           9. Vijf keer naar het filmhuis (1/5)

Laten we het onderwerp even bij dansen houden.
In het vorige stuk tipte ik al even dat ik wat zou laten horen van mijn eerste gogo dance les. Die gaat nog even uitgesteld worden, want de lessen gaan voorlopig nog even niet door.

Wel wil ik iets vertellen over waar ik al een héle tijd geleden (volgens mij was het februari) geweest ben. Black Swan.
Dit is terecht een filmhuisfilm ook al komen daar vaak de wat meer onbekendere films. Ik denk dat het mooi is dat ook hollywoodfilms in het filmhuis komen, juist om meer mensen daar naar toe te trekken en ze wellicht warm te maken voor ook wat minder voor de hand liggende verhalen. Zoals je in het filmpje hierboven kunt zien, is Black Swan een heftige, passionele film. Weer over dans, hoe kan het ook anders als ik er heen ga :)

In iets meer dan een minuut kun je zien wat er allemaal gebeurd. En dat is niet weinig. Al kan de sfeer die er in de film hangt niet goed weergegeven worden in zo'n klein stukje. Het is met recht een psychologische thriller waarbij ik echt niet met een fijn gevoel de bioscoop verliet, wat uitzonderlijk is voor mij.
Normaal gesproken vermijd ik horrors en de wat 'engere' thrillers als de pest, omdat ik gewoon een hekel heb aan dat angstaanjagende gevoel met die adrenalinerush die je krijgt wanneer er veel schrikmomenten in een film zitten.
Sommige mensen zoeken dit gevoel juist op en vinden horrors fantastisch, maar ik zit er écht niet op te wachten. Noem me een watje, noem me een pussy, maar ik richt me liever op de leuke dingen in het leven, óók in films :)

Toch intrigeerde mij de verhaallijn van de film enorm, naast uiteraard het dansaspect. Vanuit mijn studie-achtergrond en werk was ik heel benieuwd naar hoe ze een psychose (want dat was het volgens mij) van de hoofdpersoon hebben vertolkt op het doek. De hele film door voel je een dreigende, grimmige sfeer maar je blijft je steeds afvragen wat er nou werkelijk aan de hand is. Natalie Portman is echt een kei wat mij betreft hier en laat je ervaren hoe het is om 'gek'  te worden. Het camerawerk is daarbij ook echt subliem, want je voelt je af en toe net zelf psychotisch als je in de bioscoopzaal zit. Al met al geen standaardfilm, maar een film die echt indruk heeft gemaakt en waarbij ik nog een tijdje onder de indruk bleef. Dat is vaak het mooie en kenmerkende aan filmhuisfilms; dat het meer met je doet dan je alleen een paar uur plezier en ontspanning geven.