6. Naar 3 dansvoorstellingen gaan (2/3).
Zoals sommigen van jullie misschien weten ben ik echt een enorme fan van het programma So You Think You Can Dance. Het is echt super awesome! Elke keer zat ik op zondagavond klaar voor de nieuwe show en alle emoties kwamen los: passie, blijdschap, tranen en een gróóóte glimlach :D
Helaas is het alweer voorbij.. De winnaar is gekozen en we moeten weer wachten tot volgend jaar (of tot The Ultimate Dance Battle natuurlijk!).
In de tussentijd vermaak ik mij graag met het kijken naar échte dans, van dichtbij. Nu was SYTYCD nog niet voorbij, ik denk dat we nog 3 afleveringen te gaan hadden, toen ik naar de dansvoorstelling van Isabelle Beernaert ging: Ne me quitte pas.
Isabelle was een van de choreografen van het programma en naar mijn mening had zij meestal de mooiste, meest ontroerende choreo's die je echt raakten. Dat moest ik natuurlijk live gaan zien!
Ne me quitte pas was echt verbluffend! De emoties die de dansers op het toneel vertolkten in de dans kwamen echt recht uit het hart en vonden hun weg naar het mijne. Ik kon het serieus niet droog houden en ik leefde helemaal mee met de hoofdpersonen van het verhaal.
Vaak vertelden ze op tv dat er een bepaalde verhaallijn achter een dans zat, maar kon ik die niet altijd herkennen in het stuk. In dit geval was het verhaal echter zo mooi uitgebeeld dat je het gewoon voelde. En dat is wat dans is. Dans is emotie in kunstvorm en ik ben super blij dat ik dit stukje kunst heb mogen voelen. En Laurent Flament zien dansen was natuurlijk ook niet onprettig. En een leuk extraatje: Diamond Dan Karaty Himself was aanwezig! Wat een mooie miniatuur is het toch :P
Echt, ik raad iedereen aan die nog nooit naar een dansvoorstelling is geweest om dat een keer uit te proberen. Ook al houd je er niet van, het zal je op de een of andere manier toch bewegen of je in elk geval een moment van pure passie laten zien.
Het is in ieder geval mijn passie en ik blijf dansen tot mijn knieën vervangen moeten worden en ik rondloop met een kunstheup. Zelfs dan kan ik denk ik niet stilzitten bij muziek. Wat ben ik blij dat ik kan en mag dansen in mijn land! Want ik besef me dat er veel mensen zijn die het door lichamelijke beperkingen niet kunnen of het door restricties van cultuur of geloof niet mogen. Kijk maar naar Meysam, een van de finalisten van SYTYCD die vanwege zijn Afghaanse afkomst (en waarschijnlijk moslimachtergrond) niet mocht dansen als man. Ik ben toch errug blij dat hij heeft doorgezet en mij (en vele anderen) heeft laten genieten van zijn dans.
Binnenkort... verslag van mijn eerste les Gogo dance!
Zoals sommigen van jullie misschien weten ben ik echt een enorme fan van het programma So You Think You Can Dance. Het is echt super awesome! Elke keer zat ik op zondagavond klaar voor de nieuwe show en alle emoties kwamen los: passie, blijdschap, tranen en een gróóóte glimlach :D
Helaas is het alweer voorbij.. De winnaar is gekozen en we moeten weer wachten tot volgend jaar (of tot The Ultimate Dance Battle natuurlijk!).
In de tussentijd vermaak ik mij graag met het kijken naar échte dans, van dichtbij. Nu was SYTYCD nog niet voorbij, ik denk dat we nog 3 afleveringen te gaan hadden, toen ik naar de dansvoorstelling van Isabelle Beernaert ging: Ne me quitte pas.
Isabelle was een van de choreografen van het programma en naar mijn mening had zij meestal de mooiste, meest ontroerende choreo's die je echt raakten. Dat moest ik natuurlijk live gaan zien!
Ne me quitte pas was echt verbluffend! De emoties die de dansers op het toneel vertolkten in de dans kwamen echt recht uit het hart en vonden hun weg naar het mijne. Ik kon het serieus niet droog houden en ik leefde helemaal mee met de hoofdpersonen van het verhaal.
Vaak vertelden ze op tv dat er een bepaalde verhaallijn achter een dans zat, maar kon ik die niet altijd herkennen in het stuk. In dit geval was het verhaal echter zo mooi uitgebeeld dat je het gewoon voelde. En dat is wat dans is. Dans is emotie in kunstvorm en ik ben super blij dat ik dit stukje kunst heb mogen voelen. En Laurent Flament zien dansen was natuurlijk ook niet onprettig. En een leuk extraatje: Diamond Dan Karaty Himself was aanwezig! Wat een mooie miniatuur is het toch :P
Echt, ik raad iedereen aan die nog nooit naar een dansvoorstelling is geweest om dat een keer uit te proberen. Ook al houd je er niet van, het zal je op de een of andere manier toch bewegen of je in elk geval een moment van pure passie laten zien.
Het is in ieder geval mijn passie en ik blijf dansen tot mijn knieën vervangen moeten worden en ik rondloop met een kunstheup. Zelfs dan kan ik denk ik niet stilzitten bij muziek. Wat ben ik blij dat ik kan en mag dansen in mijn land! Want ik besef me dat er veel mensen zijn die het door lichamelijke beperkingen niet kunnen of het door restricties van cultuur of geloof niet mogen. Kijk maar naar Meysam, een van de finalisten van SYTYCD die vanwege zijn Afghaanse afkomst (en waarschijnlijk moslimachtergrond) niet mocht dansen als man. Ik ben toch errug blij dat hij heeft doorgezet en mij (en vele anderen) heeft laten genieten van zijn dans.
Binnenkort... verslag van mijn eerste les Gogo dance!
Reacties
Een reactie posten