Na 1,5 dag mezelf helemaal volgepropt te hebben met Kaffee und Kuchen en Kalkoen (of Puter zoals mijn schoonfamilie het noemt), dacht ik dat het wel eens tijd zou kunnen zijn voor wat lichaamsbeweging. Omdat het inmiddels alweer 3,5 week geleden was dat ik mijn hardloopschoenen had aangetrokken, om maar niet te spreken over het dramatische aantal meters dat ik daarin had voortbewogen, vond ik tweede kerstdag een uitgelezen kans om mijn persoonlijke record (ahum) eens op te vijzelen.
Ok, paarse schoentjes aan, mijn Utrecht University sweater aan tegen de kou (en omdat ik dan nog net op een ufje lijk) en gáán! Mijn playlist genaamd 'vette shit' had ik al op standje 10 gezet, zodat het geluid van mijn doffe stappen mij niet zou afleiden - lees ontmoedigen - en ik had me voorgenomen om rustig aan te beginnen. Een aantal weken geleden was het daar immers op fout gelopen en had ik bedacht dat ik best eens de versnelling een tandje hoger kon zetten bij de start. Not a good idea.
Om de kans op succes ditmaal nog meer te vergroten koos ik een nieuw route, waardoor het voor mij tot nu toe altijd makkelijker vol te houden is. Je hebt altijd wat leuks en nieuws om naar uit te kijken als je aan het lopen bent en wordt dus afgeleid van je innerlijke stress en eventuele slechte prestaties.
Op naar de Meernbrug over het water. Het gaat best lekker, dacht ik bij mezelf. Lekker hardloopweer, geen wind, aardige hardlopers die me glimlachend begroeten (of was het een meelevende grimas?). Dan de brug. Mijn doel was vandaag om eindelijk weer eens de 5 km aan te tikken, of ik nou een snelheid neerzet van een haas of een schildpad, dat maakt niet uit, als ik maar continu zou blijven rennen.
Dat heb ik geweten! Twee keer een steile brug op, dan ga je je wel een schildpad voelen. Gelukkig waren daar Icona Pop en Muse die mij voorttrokken en me aanmoedigden vooral door te gaan. 'I don't caaare! I love it!' (uhuh) en 'Theeey will not fooorce us!' (nee een ander dwingt me niet, ik loop me hier toch echt zelf uit te sloven).
Over de helft, dat gaat goed. Nu kan, nee mág ik niet meer stoppen. De vorige keer is me dat 'overkomen', dat ga ik geen tweede keer op rij doen. Het slechtste gevoel wat een hardloper kan hebben is het gevoel nadat je hebt opgegeven. I'm not a quitter, but a fighter (hey nieuw ideetje voor mijn vette playlist)!
Onderaan de brug werd ik plotseling toch nog even een haas want een vrouw van middelbare leeftijd bleef netjes achter mij lopen. Yes, ze trekt zich aan mij op, dan doe ik het toch niet zo slecht. Tot het moment dat ze ineens haar krachten had hervonden en me als een speer voorbij rende. Hmm.. niet door laten afleiden, gewoon doorgaan. Nog maar 2 km.
Het stuk door park Oog in Al ging best goed, ik vind het altijd lekker om over het grindpad speciaal voor hardlopers te rennen, ook al moet ik daarna alle steentjes tussen mijn schoenen uit pulken. Ok, mijn trackervoice van Runkeeper vertelt me nu dat ik nog maar 1 km hoef. Dat moet te doen zijn. Bijna thuis, nog even volhouden. Dan vertelt mevrouw de tracker mij dat ik al 35 min gelopen heb en ik er nog steeeeeds niet ben! Laat ik nog maar even extra hard rennen, dan ben ik er sneller. Gelukkig waren daar ineens Will.I.Am en Britney Bitch om me te coachen over de eindstreep. En lekker dat dat was! Die 5 km heb ik lekker weer in de pocket. En ook weer plaats in mijn buik voor een nieuw schransmaal op tweede kerstdag.
Reacties
Een reactie posten